Gelegen tussen de húdeche Willem de Zwijgerstraat, de Frederik Hendrikstraat en haaks staande op de Woudfaart was disse van der Heijbuurt te fyn,n. Fernoemt naar de Gebroeders Douwe Pieters en Pieter Pieters van der Heij welke de oprichters en eichenaren waren fan un fabriek in dakpannen en, en un kalkbrannerij met drie kalkofens. Naast dakpannen deden se ok in cement, kalk en stiën. De fabriek mut staan hewwe aan de krúsing fan ut faarwater Sperkhem en de Stiënwyksterfaart de húdeche Woudfaart. Ut jaar fan oprichting fan de fabriek is neffens un kranteartikel 1 november 1881 as sijnde un fennoatskap, un half jaar later súden de kalkofens bouwt wese. De fabriek beston al langer, want al in 1865 komme we disse teuchen, en wete we dat un groate bràn de fabriek al us in de as leit het.
Ut perceel groan wer we later de van der Heijbuurt fyne wurdt deur Pieter Pieters van der Heij in 1879 ferkrechen d.m.f. un boedelskeiding en ferkoopt ut op 10 april 1888 foar 800 gulden aan syn dochter Eelkje. Dat de buurt fernoemt is naar de van der Heij’s is dúdelijk, dit gebeurde in dy tiëd wel faker, su was ut perceel wer de dakpannenfabriek ston, fernoemt naar un foareche eichenaar nl. de ‘’Mastenbroekpolle’’ fernoemt naar Pieter Siemens Mastenbroek.
De woaningen in de van der Heijbuurt binne in 1888 bouwt en binne in besit fan Eelkje van der Heij, dit blykt o.a. út ’t feit dat Eelkje alle 42 woaningen na hur oferlijden in 1911 na wú late aan de Ned. Herformde Gemeente, welke disse erfenis oferigens nyt aanfaarde fanweche de seer beswarende foarwaarden dy hyr aan fast saten.
We kenne noch wel feul meer fertelle ofer de groan, de eichenaren, en erfgenamen mar ut lykt mij interessanter om yts ferder de tiëd in te gaan werin we ferskillende bewoaners bij naam en/of beroep benoeme kenne, we nemme de tiëdsperioade 1925-1935. De van der Heijbuurt is un arbeidersbuurt wer minsen naar mekaar omkeken en hielpen indien noadech, en úteraard was dur krek as in elke buurt wel us un onenighydsje. At je nagaan dat disse 42 woaningen rug aan rug ston,n en sommiche gesinnen út soms wel 12 persoanen of meer beston,n was dat ok nyt raar.
Wat mij opfiel was dat dur eichenlijk op elk adres/woaning tenminste 1 persoan werksaam was, al dan nyt as selfstandeche, toch wel bysonder dat in disse moeilijke crisisjaren de meesten hyr werk hadden.
Op nr 1 fyne we in 1935 bakkersknecht Ate Reitsma en syn buurman op nr 2 was toen Franciscus Blok welke arbeider in un fabriek was. Skipper Sijtze Hempenius fyne we op nr 3 met as buren op nr 4 de familie Reiker, later woant Piet Veltman hyr. Bij Pietersma op nr 6 kon,n je terecht at je fiets repareert moest wurre. Op nr 12 fyne we de familie Sterk en de familie Agter woande op nr 16. Úteraard ken ik noch un heel soat namen opnoeme, want ik hew se allemaal beskrefen in myn archief, mar dan wurdt ut wat langdraderig allemaal.
Krek as in de Nieuwe Selfhelpstraten, hadden je ok hyr un son en skaduwkant, de woaningen aan de sonkant hadden un dakkapel met un groat raam, en aan de skaduwkant moesten je ut doën met un klein solderraamke. De huur fan de húsen aan de sonkant was gemiddeld un kwatsje hocher, en dat moesten je je natuurlijk wel feroarlofe kenne. Graach was ik noch efen ferder gaan, mar helaas mut ik ’t dur hyr earst bij late, mar kom hyr sekur noch us werom.
Hewwe jim ferhalen, anekdoates of meskyn selfs foto’s, laat ut my wete, sú dur heel blij met wese!